Ouderlijk huis!
12 mei 2011
Jeanet
De eerste 22 jaar van mijn leven (dat is nu precies de eerste helft van mijn leven) heb ik in Apeldoorn gewoond in de Paulus Potterlaan. Ik ben geboren in een flatwoning, en toen ik 1 jaar was, zijn we met het gezinnetje verhuist naar een laagbouw woning met tuin in dezelfde straat. Pas op mijn 22ste ben ik op mezelf gaan wonen, en heb de Paulus Potterlaan verlaten. Pa woont er nog steeds, dus ik kom er nog regelmatig. Alleen, als ik er nu kom, verbaas ik me hoe klein en knus het huis eigenlijk is. Als ik mijn toenmalige slaapkamertje zie, vraag ik me iedere keer af of daar echt mijn bed, bureau en draaistoel in hebben kunnen staan. Erg grappig, want toen was het naar mijn beleving helemaal niet zo klein.
Ik heb hier dus 22 jaar gewoond, en mijn pa woont er al 44 jaar! En nu.....gaat het gesloopt worden! Het hele buurtje daar wordt plat gegooid en er zal een nieuw en groot winkelcentrum komen. In 2013 zal pa daar uiteindelijk weg moeten zijn (dat moet voor hem toch ook wel een heel raar gevoel zijn!)! Echter...veel van de "bekende buurtjes" zijn inmiddels al vertrokken, of vertrekken binnenkort om zich elders te vestigen. Pa wil heel graag in dezelfde buurt blijven wonen. Aan de overkant van de straat staan hele leuke senioren woningen, waar pa wel interesse in heeft, maar ja...die zijn nu bewoont, dus is het maar de vraag wanneer hij voor zo'n woning in aanmerking zal komen. Maar er zullen ook nieuwe woningen worden gebouwd in de directe omgeving van de Paulus Potterlaan, en daar zal hij waarschijnlijk wel voor in aanmerking komen. Afwachten dus!
Maar het blijft wel een wat vreemd gevoel, dat het huis met zoveel herinneringen er straks niet meer staat!
Vroeger speelde we met kinderen uit de buurt, en mijn grootste maatje was mijn buurjongen "Peter". Ik weet nog dat onze slaapkamers tegen elkaar aanlagen en dat we soms "klop-spelletjes" deden. Gewoon om even te laten weten dat we allebei op onze slaapkamers waren. We hadden zelfs het idee, om de muur tussen onze kamers open te breken en er een mooie boog in te maken (zoals in het huisje van mijn opa), zodat we konden "samen wonen". Geweldig toch?
Ik was toen, denk ik, een jaar of 9 (???).
Ja, een hoop leuke herinneringen, maar natuurlijk ook minder mooie herinneringen, zoals de periode dat ma ziek was.
Maar of het nu mooie of minder mooie herinneringen zijn....het zijn allemaal dierbare herinneringen!
En ze mogen het huis dan plat gooien.....die herinneringen blijven; die pakken ze mij nooit af!
En ik hoop dat mijn pa straks een heel mooi huisje terug krijgt!
Ik heb hier dus 22 jaar gewoond, en mijn pa woont er al 44 jaar! En nu.....gaat het gesloopt worden! Het hele buurtje daar wordt plat gegooid en er zal een nieuw en groot winkelcentrum komen. In 2013 zal pa daar uiteindelijk weg moeten zijn (dat moet voor hem toch ook wel een heel raar gevoel zijn!)! Echter...veel van de "bekende buurtjes" zijn inmiddels al vertrokken, of vertrekken binnenkort om zich elders te vestigen. Pa wil heel graag in dezelfde buurt blijven wonen. Aan de overkant van de straat staan hele leuke senioren woningen, waar pa wel interesse in heeft, maar ja...die zijn nu bewoont, dus is het maar de vraag wanneer hij voor zo'n woning in aanmerking zal komen. Maar er zullen ook nieuwe woningen worden gebouwd in de directe omgeving van de Paulus Potterlaan, en daar zal hij waarschijnlijk wel voor in aanmerking komen. Afwachten dus!
Maar het blijft wel een wat vreemd gevoel, dat het huis met zoveel herinneringen er straks niet meer staat!
Vroeger speelde we met kinderen uit de buurt, en mijn grootste maatje was mijn buurjongen "Peter". Ik weet nog dat onze slaapkamers tegen elkaar aanlagen en dat we soms "klop-spelletjes" deden. Gewoon om even te laten weten dat we allebei op onze slaapkamers waren. We hadden zelfs het idee, om de muur tussen onze kamers open te breken en er een mooie boog in te maken (zoals in het huisje van mijn opa), zodat we konden "samen wonen". Geweldig toch?
Ik was toen, denk ik, een jaar of 9 (???).
Ja, een hoop leuke herinneringen, maar natuurlijk ook minder mooie herinneringen, zoals de periode dat ma ziek was.
Maar of het nu mooie of minder mooie herinneringen zijn....het zijn allemaal dierbare herinneringen!
En ze mogen het huis dan plat gooien.....die herinneringen blijven; die pakken ze mij nooit af!
En ik hoop dat mijn pa straks een heel mooi huisje terug krijgt!
0 REACTIES
REAGEER